پرستوی وفا

می کشیم  از تو  جفا  کیش  جفا  دم   نزنیم

که نمانده  است  تن  و روح  دگر   پیرهنیم

چند دم می زنی از حسن فلک پرور خویش

حال  ما  بین  که  افسرده   و  بیمار   تنیم

نیست   احساس  کبوتر  دل  پر کین   ترا

ورنه  در  دام تو افتاده و دور از و چمنیم

ما   پرستوی    وفائیم   بر   آنیم    کنون

که   نظر  بر  تو  کاشانه  عشقت  فکنیم

عقل زد طعنه چرا جامه کفن شد به  تنت

ما  شهیدان   فراقیم   که   خونین   کفنیم

از  ازل   دل  بتو دادیم  که مشتاق توأیم

صبرم از هجر مفرمای که  ما  ممتحنیم

عقل  گفتا  که  منه  گام  در این دام بلا

چه توان کرد که ما عاشق مشک وختنیم

همچو   کامران حزینیم و    گرفتار   بلا

زانکه در عشق تو آواره دشت و دمنیم

غزل عشق   

اثراستاد رحیم دیندار(کامران)                                                         

بعد از این خیمه به کاشانه دلدار زنیم

تا که از گلشن او بوی وصالی بکنیم

ما نه آنیم که مغلوب فراق تو شویم

بشکند شانه اگر شانه ته زلفت نزنیم

ما بت کبر   و منیت    به شکستیم کنون

نه خلیل الهیم ای دوست ولی بت شکنیم

گرچه صا حب نظرانیم  پریشان  زغمیم

خبر از خویش نداریم  که  بی  خویشتنیم

همچو خورشید جهانتاب به هر بام و دریم

دست ما  گیر  که  آواره  دشت  و  دمنیم

قامت  سرو  رسای  تو    برازنده  ماست

جامه ای   بهر  تو از  تار دل خویش تنیم

نکنیم از گل رخسار  تو ما  دل  که  کنون

زان که در عشق تو آواره و دور از وطنیم

عده ای دم زند از جاه جهان گستر خویش

وه   چه  کوته  نظرانیم که  در  بند  منیم

      غزل  عشق  سرودیم  چو  کامران  کنون     

        می خورد غبطه شکر وه که چه شیرین سخنیم